W związku z napływem do Łodzi wielu bogatych ludzi, dziś powiedzielibyśmy – inwestorów, głównie narodowości żydowskiej, miasto zaczęło się bardzo szybko rozwijać przemysłowo. Stało się największym ośrodkiem przemysłu włókienniczego tej części Europy. Do Polski Łódź przynależy dopiero od 1918 roku. XIX wiek był okresem dynamicznego rozwoju miasta. Po tym okresie, pozostało w mieście wiele znakomitych zabytków, głównie żydowskich kamienic i pałaców. Większość tych budynków mieści się przy najdłuższej ulicy miasta – Piotrkowskiej. Jeden z pałaców, należący kiedyś do najbogatszego Żyda – przemysłowca Izraela Kalmanowicza Poznańskiego, nazywany jest obecnie łódzkim Luwrem, znajduje się w nim Muzeum Historii Miasta Łodzi. Pałac powstał z przebudowanej stojącej tam niegdyś narożnej kamienicy, dziś jest świadectwem sztuki neorenesansu i neobaroku. Właściwie, większość najpiękniejszych budynków stojących w Łodzi zawdzięczamy wkładowi Żydów fabrykantów, przemysłowców w rozwój przemysłu włókienniczego. Po łodzi trzeba spacerować z głową zadartą do góry, aby zauważyć wszystkie detale architektoniczne, attyki, rzeźby, zdobiące pałace i kamienice. Dopiero wtedy docenić można ich piękno i ponad czasowość. Rzeczywiście, każdemu Łódź kojarzy się z przemysłem, ale tak pięknych, zabytkowych budynków nigdzie indziej nie spotkamy.
Dynamiczny rozwój Łodzi w XIX wieku
