Turystyka obszaru świętokrzyskiego obejmuje Kielce, a także okoliczny obszar górski. Gołoborza nazywane również rumowiskiem skalnym. Gołoborza również dały nazwy najwyżej wypiętrzonym pasmom – Łysogóry, a także najwyższym wierzchołkom (Łysica, Łysa Góra). Na temat gołoborzy krążą liczne legendy. Jedna z nich głosi, że niegdyś na szczycie Łysicy stał zamek dwóch sióstr. Zazdrość o rycerza spowodowała otrucie drugiej. Jednak pioruny rozbiły zamek, pod którego rumowiskiem zginęła. Ocalała siostra ubolewała nad stratą, a jej łzy do dzisiaj zasilają źródełko św. Franciszka, powodując lecznicze działanie jego wody. Inna wersja podaje, że kamienne bloki to nic innego jak stołki wiedźm, z których korzystają w czasie odbywających się na Łysicy sabatów, z których główny odbywa się w noc świętojańską. Gołoborza zajmują w Świętokrzyskim Parku Narodowym powierzchnię ok. 70 ha. Ich głębokość gołoborzy na północnym stoku Łysej Góry waha się mniej więcej od 6 m. Aczkolwiek geneza powstania wyjaśniona już została przez naukowców. Głównym czynnikiem powstania gołoborzy były procesy mrozowe, które powodowały rozpad blokowy skał. Większość gołoborzy ukształtowała się w plejstocenie, w czasie kolejnych zlodowaceń. Dla ich powstania potrzebna była odpowiednia litologia, a także ukształtowanie terenu.
Charakterystyka świętokrzyskich gołoborzy
